تقدیم به تمام دلتنگ های دنیا:

نه تو می مانی و نه اندوه و نه هیچیک از مردم این آبادی...

به حباب نگران لب یک رود قسم، و به کوتاهی آنلحظه شادی

که گذشت، غصه هم می گذرد، آنچنانی که فقط خاطره ای

خواهد ماند... لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز

نعره ی هیچ شیری خانه ی چوبی را خراب نمی کند؛

.

.

.

من

از سکوت موریانه ها می ترسم ...!

اگر می خواهی بدانی چقدر ارزوهایت بزرگ است......................

...............................ببین که مردم به آرزوهایت می خنددند یا نه

........................................اگه میخوای یکی رو از پا در بیاری

تنها کافیست ارزو هایش را از او بگیری.................................

یک مرد بدون ارزو با یک مرده ی بدون جان تفاوت چندانی ندارد

بگذار دیگران هرچه راجب تو دوست دارند فکر کنند چون فکر خودشان است

تو انطور که لیاقت داری راجب خودت فکر کن نه ان طور که می گوییند بایید باشی

             به قول بزرگی:

    هر انسان به جایگاهی می رسد که خود را در انجا می بیند

من از بابل نگاه عاشقانه 

  و از گل خنده های بی بهانه 

من از شب ها امید روشنایی 

  و از شمع سوختن ها بی ترانه 

    من از گشتن میان لاله زاران 

    به رنجش آمدم از این زمانه 

    که گر  گل باشد و مهری و عشقی 

      ز روی ماه تو بر من روانه

             سروده شده توسط سامان  

رنگ ها

غروب تلخ امروزم

نشان از رنگ چشمان ترم دارد

و ای آغاز و پایانم

بیا و در برم امروز

که من در کوچه های شهر

میان سنگ و اجر های خاموش

گل گلدان باغ مهربانی را

به دست چشم ها دیگر نمی بینم

و ای فریاد خاموش تنم ، پاییز

تمام رنگ بی رنگی تابستان را امروز

به آنی تیره گردان و به عمری آتشین رنگین

که اینجا بس تمام رنگ ها خاموش و بی رنگ است

 شعر:سامان