می آید آن پروانه از راه دراز            

                                           خسته و درمانده از آن همه راز

دل برید و ره آن شهر گرفت 

                                            چشم دل دوخته بر اوج و فراز

سوی آن شهر اساطیر و بلند

                                             شهر سهراب و صدای پر نواز

مردم شهر چو آیینه ی صاف 

                                           فهم و موسیقی احساس نماز

کودک شهر چو یک آب روان 

                                               به تماشای گل و بلبل و باز

یاد سهراب آید آن یار شبان

                                    چشم خود شسته و سنجیده و باز

نوشته ی قائم