ابرها بیامد و بادی وزید 

                                    چو غرش ندایی به هر جا دمید 

ببارید باران چو سیلی بلند 

                                  نهادند آوردگاهی که کم دیده اند

چو باران جامه ی گل را درید 

                                       به گلبرگ او خنجری را کشید 

گل از ظلم باران به جوشش رسید 

                                        دل از عشق دنیا به دریا برید 

چو دنیا ز گل ها به خالی رسید 

                                        به دادار پاکش شکایت نمود 

چو آخر خدایش خدایی نمود 

                                    دل از کینه و نفرت رهایی زدود 

سروده ی قائم