گل از گلبن افتاد و بادی وزید 

                                سپیدی ز دست و سر و دیدگانم رمید 

افق ها چو گوهر ز ابری فتاد 

                            سیاهی چو خالی بر آن آسمان ها خزید 

چو ماری به هر سو و هر جا رون 

                                               دل از رنج ها به هر جا دوید 

مهربانی چو جام ترک خورده افتاد و مرد 

                                       کینه در دل چو گرگی صفا را درید 

شتابان به پاییز لعل لبت  

                                              امیدت به چاه و چراغت پرید 

تمام بدی ها به یک لطف دادار پا ک 

                                          شتابان ز بختت به هر جا جهید 

سروده ی سامان