بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

گاهی نفس به تیزی شمشیر می شود

از هرچه زندگیست دلت سیر می شود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت

گاهی چه زود فرصتمان دیر می شود

کاری ندارم آنکه کجایی چه می کنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

my pic

و تو همان شه سواری که به ارامی این خواب لطیف

بوسه بر پولک ماهی ها

در حوض اشفته جان می زدی

و در از سیر تماشایت هرگز

به سرنجام سیری نخواهم اندشید

و باتو عهدی خواهم بست که

یادت به دیوار فراموشی نبرم

دل نوشته مدیر وب سامان

قصه از حنجره ایست که گره خورده به بغض

صحبت از خاطره ایست که نشسته لب حوض

یک طرف خاطره ها!

یک طرف پنجره ها!

در همه آواها ،،، حرف آخر زیباست!

آخرین حرف تو چیست که به آن تکیه کنم؟

حرف من دیدن پرواز تو در فرداهاست

و چه رویایی بود که زودتر می فهمیدم عشق فداکارانه مال من نیست...

امروز آمدی‌ که‌ خداحافظی‌ کنی‌

رد شد شبیه‌ رهگذری‌ باد، از درخت‌  

آرام‌ سیبِ کوچکی‌ افتاد از درخت‌

افتاد پیشِ پای‌ تو، با اشتیاق‌ گفت:

ای‌ روستای‌ شعر تو آباد از درخت،

امسال‌ عشق‌ سهم‌ مرا داد از بهار

آیا بهار سهم‌ ترا داد، از درخت؟

امشب‌ دلم‌ شبیه‌ همان‌ سیب‌ تازه‌ است‌

سیبی‌ که‌ چید حضرت‌ فرهاد از درخت‌

کی‌ می‌شود که‌ سیب‌ غریبِ نگاه‌ من‌

با دستِ گرم‌ تو شود آزاد از درخت‌

چشمان‌ مهربان‌ تو پرباد از بهار

همواره‌ رهگذار تو پرباد از درخت‌

امروز آمدی‌ که‌ خداحافظی‌ کنی‌

آرام‌ سیب‌ کوچکی‌ افتاد از درخت

چه می شود همه از جنس آسمان باشد

چه قدر فاصله اینجاست بین آدمها

چه قدر عاطفه تنهاست بین آدمها

کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد

و او هنوز شکوفاست بین آدمها

کسی به نیت دل ها دعا نمی خواند

غروب زمزمه پیداست بین آدمها

چه می شود همه از جنس آسمان باشیم

طلوع عشق چه زیباست بین آدمها

تمام پنجره ها بی قرار بارانند

چه قدر خشکی و صحراست بین آدمها

به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو

دلت به وسعت دریاست بین آدمها

باید تورو پیدا کنم شاید هنوز هم دیر نیست

تو ساده دل کندی  ولی تقدیر بی تقصیر نیست

با اینکه بی تاب منی بازم منو خط میزنی

باید تورو پیدا کنم تو با خودت هم دشمنی

کی با یه جمله مثل من میتونه آرومت کنه

اون لحظه های آخر از رفتن پشیمونت کنه

دل گیرم از این شهر سرد این کوچه های بی عبور

وقتی به من فکر میکنی حس میکنم از راه دور

آخر یه شب این گریه ها سوی چشامو میبره

عطرت داره از پیرهنی که جا گذاشتی میپره

باید تو رو پیدا کنم هر روز تنها تر نشی

راضی به با من بودنت حتی از این کمتر نشی

پیدات کنم حتی اگه پروازمو پرپر کنی

محکم بگیرم دستتو احساسمو باور کنی

پیدات کنم حتی اگه پروازمو پرپر کنی

محکم بگیرم دستتو احساسمو باور کنی

باید تورو پیدا کنم شاید هنوز هم دیر نیست

تو ساده دل کندی  ولی تقدیر بی تقصیر نیست

باید تو رو پیدا کنم هر روز تنها تر نشی

راضی به با من بودنت حتی از این کمتر نشی

اسیر ظلمتم امشب

به مثل ناله ای در باد

که هر سو م می خزد هر دم  

که هر سو می رود امشب

گهی از لا به لای گل

گهی ازبین ماهی ها

که شاید پیدا شود امشب

رد پای سرد خاموش تورا

قصد دارم  کوله باری بردارم

همه از جنس صفا همه از لطف و وفا 

کوله بارم باشد همه از جنس شقایق ها یی

که گره خرده به ماه

 و در این رفتن من  و  در این ظلمت شب

تا ابد باید که از دوری من

 جیر جیرک ها

لب یوار سکوت خانه کنند

قصد دارم کوله بارم پر باشد

از برگ درخت  ،از  سرو بلند

از قاصدک هایی که هنوز

تا به مقصد  راهی دراز دارند

در این کوله بار من خسته نباشد جایی

ز خیال توی  بی مهر و وفا

 شاعر: سامان

شعر همان ایینه همان خواب لطیف است

                             که تلنگر برین ایینه جان می کوبد

                                         که نکند بغض ها خواب شیرین تو را

                                                       به یکباره کابوس مخوفی سازد

                                                                   و نکند در این کشمکش خاطره ها به یکباره

                                                                                       در میان فراموشی ذهن ها جان سپاری

شاعر جوان<سامان)                         

بله بعضی اوقات
کلمات دست در دست نسیم

می شتابند تا بار دگر

 در فراز نگاه و در پیچش مو
  قطره ی ریخته از جام دلم
  را به تجلی قلم ازین کنند

  و این برگه ی خیس

 می سپارم به نسیم

  تا بار دگر به در خانه معشوق برد

اما این دل نوشته ها هرگز خواننده نمی شونداگه خونندی یه نظری بده

دل نوشته:سامان